Τα φάρμακα των Aρχαίων Ελλήνων αποκάλυψαν Αμερικανοί αρχαιολόγοι.
Αναλύοντας αρχαία παρασκευάσματα, ερευνητική ομάδα στην Ουάσιγκτον
εντόπισε ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βελανίδια,
λάχανο, ήμερο τριφύλλι, αχίλλεια και ιβίσκο. Θεωρούν ότι πρόκειται για
υπολείμματα θεραπευτικών ουσιών, καθώς οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν φυτά
για να αντιμετωπίσουν παθήσεις και τραύματα. Αχίλλεια για αιμορραγία,
καρότο για ερπετά. Αλλά και ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, στα
θεραπευτικά παρασκευάσματα που χρησιμοποιούσαν. «Θαυματουργό», στη σωστή
δοσολογία, το κώνειo.
Τα παραπάνω ανακοίνωσε χθες ο πρόεδρος του
Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος, καθηγητής κ. Στέφανος Γερουλάνος, με
αφορμή την 3η Αμφικτιονία Εταιρειών και Συλλόγων Ιστορίας Ιατρικής και
Ηθικής – Δεοντολογίας, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κω.
Σύμφωνα
με τον καθηγητή, οι σύγχρονες μελέτες επικεντρώνονται στο κατά πόσο τα
φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα αρχαία παρασκευάσματα μπορούν να
θεραπεύσουν ασθένειες. Οι επιστήμονες αναζητούν, επίσης, τις ακριβείς
μετρήσεις που έκαναν οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί για να καθορίσουν τη
δοσολογία.
Σε πολλά Aρχαία Kείμενα αναφέρεται η θεραπευτική δράση
των βοτάνων. Η Aχίλλεια σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος,
ενώ ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης -που θεωρείται ο πρόδρομος των φαρμακοποιών-
περιγράφει το καρότο ως πανάκεια. Θεωρούσε, για παράδειγμα, ότι -εάν
κάποιος καταναλώσει καρότο προληπτικά- δεν θα κινδυνεύει από τα ερπετά!
Οι
Ελληνες πρώτοι απ΄ όλους τους λαούς κατέταξαν τα φάρμακα σε κατηγορίες
ανάλογα με τη χρήση τους και έβγαλαν ή προσπάθησαν να βγάλουν το
παγανιστικό – θεοκρατικό στοιχείο από τις συνταγές που χορηγούσαν. Σε
αυτό πρωτοστάτησε ο Ιπποκράτης, που μετέτρεψε τις θεοκρατικές απόψεις σε
φιλοσοφικές.
Η παρασκευή των φαρμάκων της aρχαιότητας δεν ήταν
απλή υπόθεση. Πεπειραμένοι ριζοτόμοι, δηλαδή οι συλλέκτες βοτάνων και
ορυκτών, μάζευαν τα βότανα. Τα επεξεργάζονταν, ξεραίνοντας και
σταθεροποιώντας τα, και στη συνέχεια τα παρέδιδαν στους γιατρούς.
Ο
κ. Στέφανιος Γερουλάνος διευκρινίζει ότι την εποχή εκείνη στα φάρμακα
υπολογίζονταν και τα δηλητήρια (Το κώνειο του Σωκράτη ως φάρμακο). Η διαφορά μεταξύ δηλητηρίου
και φαρμάκου -εξηγεί- είναι μικρή και αφορά κυρίως τη δοσολογία.
Η
θεραπευτική προσέγγιση των Αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο εξειδικευμένη και
αποτελεσματική, που τα φάρμακα της εποχής κυριαρχούσαν μέχρι και τον 19ο
αιώνα! Ακόμη και σήμερα, σημαντικοί επιστήμονες ερευνούν σχολιαστικά τα
ιπποκρατικά φάρμακα και ανακαλύπτουν συνεχώς νέες θεραπευτικές τους
ιδιότητες!